Pieterpad etappe 31: Strabeek – Maastricht

16 september 2018, 16 km

Mijn hele leven ben ik al niet de meest atletische persoon. Ik kan andere dingen. Er is weinig mis met mijn brein-mond coördinatie maar de rest van het lijf doet niet zo mee.. Op school leverde dat mij zesje voor gym (niet eens voor effort, maar omdat het anders niet stond bij de rest van mijn cijfers) en een dagje naar de speeltuin bestond voor mij doorgaans uit het rustig wachten op een schommel tot ik weer naar huis mocht.

Toen twee jaar geleden dus een oude penvriend uit mijn jeugd opnieuw mijn leven instapte en hij vertelde dat hij net terugkwam van een voettocht door Spanje (ruim 800km) was mijn reactie dan ook dat ik dat nooit zou kunnen. Waarschijnlijk om mij gerust te stellen opperde hij dat we ook een keer een 8km wandeling konden maken, zonder te beseffen dat voor mij 800 meter al best ver klonk..

De eerste stappen van een slak op pad

In mei 2017 liepen we samen die eerste 8 km (of waarschijnlijk zelfs iets minder) in Frankrijk. De route was prachtig. Uiteraard werd ik ingehaald door bejaarden in slippers maar dat kon me niet deren. Op het eind mocht ik nog even een heuveltje oplopen terug naar de auto…het werd een klein beetje doodgaan op de helling, maar juist in die klim gebeurde er iets waardoor wandelen ineens van mij werd. Niet lang daarna werd het idee van het Pieterpad geboren. Mijn eerste fysieke doel in mijn leven ooit.

Mijn familie en vriendenkring was super enthousiast. Ze zullen vast wel ergens in het achterhoofd gedacht hebben ‘hoe ouder hoe gekker’ maar vanaf het begin was de support hoog. Iedereen wilde graag een etappe meelopen. Ikzelf durfde dat niet aan, maar er kwam wel één app-group waarin iedereen die t wilde volgen in kwam. En elk moment waarop ik er doorheen zat was er wel iemand in deze groep met een positieve vibe. Ik werd lid van de facebookgroep, waar ik veel tips en gezelligheid vond en ik leerde en passant hoe een website werkt. Mijn coach was er ook na die eerste 8 km op iedere etappe altijd..op een afstand, maar o zo dichtbij.

Ships in the night

De mooiste ontmoetingen had ik onderweg. Met het local wildlife dat zeker deze warme zomer dichterbij kwam dan ooit. Met de mensen langs het pad, die allemaal supertrots zijn op hun eigen streek, maar vooral die Pieterpadlopers willen helpen. En met de mensen die ook op pad zijn. En heel even samen op pad levert vaak bijzondere gespreksstof. Iedereen heeft zijn eigen verhaal bij dat Pieterpad. Soms triest, soms heel hoopvol, meestal met een lading. En het bijzondere is dat er altijd ruimte is voor dat verhaal. Ships crossing in the night..

En ja, dan kom je ongemerkt ineens aan in Maastricht… en dan kijk je terug en dan heb je ineens zelf bijna 500 km gelopen. En genoten! Met volle teugen..

Dank aan iedereen die mijn avontuur leuker maakte!

Fotoalbum